این ویدیو، بخشی از نشستِ چند سالِ قبل ترانه علیدوستی، در ژاپن، پیرامون «فروشنده» است.
تاریخ انتشار :جمعه ۱۲ فروردين ۱۴۰۱ ساعت ۲۰:۵۸
کد مطلب : 355
تنها عاملِ تعرّض جنسی، شخصِ متعرّض است، ولاغیر!
نقل قول: ترانه علیدوستی
فایل ویدیوحسین لامعی:
یک- «کِرم از خودِ درخته»... «حتما خودش کاری کرده تهش شده این»... «وقتی اینقدر با طرف قاطی میشی تهش همینه»... «خودشم تنش میخاریده!»... «اینطوری می‌پوشی معلومه یه فکرایی میکنه!»... «اصلا چرا تنهایی رفتی خونه‌اش؟!»... «چرا این مدت ساکت بودی؟!»... «خانوم تازه یادش افتاده حرف بزنه»... «آقا با آبرو مَردم بازی نکنین این حرف‌ها به آقا نمی‌چسبه!»... «اصلا کی گفته دختره راست میگه؟»... «پسره محلّش نذاشته دختره زده سیم آخر»... «آقا از کجا معلوم خود دختره راضی نبوده؟!» و.....
این‌ها، بخش‌هایی کوتاه از حرف و کلامی‌ست که بخش عظیمی از ما، در مواجهه با «زنانِ قربانیِ خشونتِ جنسی»، به هزار طریقِ پیدا و پنهان، توی صورتشان می‌کوبیم. یا در رویشان، یا در پشتشان، و یا در ذهنمان!.. ما، همان جماعتی هستیم که به جای حمایتِ از قربانیان، با گرفتن انگشتِ اتهام به‌سوی قربانیان، شریکِ متجاوزان می‌شویم. جماعتی که در همه این سال‌ها، خواسته یا ناخواسته، با کلامِ آلوده و ذهن بیمارمان، زنان قربانی را، چه در سینما و چه در جامعه، «محکوم» به «سکوت» کرده‌ایم. به سکوتی تلخ‌تر از خودِ واقعه...
دو- این ویدیو، بخشی از نشستِ چند سالِ قبل ترانه علیدوستی، در ژاپن، پیرامون «فروشنده» است. پیرامونِ فیلمی که علیدوستی در آن، نقش زنِ قربانیِ خشونتِ جنسی را برعهده داشت. بازیگری که سال‌هاست، بدون ترس، «فمینیست» بودن خود را بیان داشت و حال، در این ویدیو، دست به روی نکته‌ای مهم می‌گذارد. نکته‌ای به ظاهر ساده اما بسیار کلیدی، پیچیده و چندبُعدی. و آن، اینکه ما در ایران، برای ریشه‌کن کردنِ تجاوز/تعرّض/و خشونتِ جنسی، بیش از قانون‌گذاری و صدور احکامِ قضایی(که به آن هم نیازِ جدّی‌ست)، به یک «فرهنگ‌سازیِ عمومی» نیازمندیم. به یک فرهنگ‌سازیِ عمومی، که به یک زنِ قربانی خشونتِ جنسی، این اطمینان را بدهد که اگر سکوتِ خود را بشکند، زیرِ فشارِ حرف و تهمت و قضاوتِ محیط، لگدمال نمی‌شود. که مطمئن باشد در صورتِ بیانِ رازِ خود، هزار انگشتِ اتهام، به صد طریق، سمت خودش برنمی‌گردد. این، بی‌شک مهمتر از قانون‌گذاری‌ست. یک اتحادِ جَمعی، یک فرهنگِ درست و روشنِ عمومی، برای حمایت از قربانیان. اتحادی که انگشت اتهامش، تنها و تنها، به سمت متجاوز باشد؛ وگرنه، به قول علیدوستی، بر آن زنِ قربانی، پس از افشاگری، زخمِ روانیِ قضاوت و تهمتِ محیط، هزار برابر عمیق‌تر از زخمِ تجاوز و تعرّض، فرو خواهد نشست...
https://cinemadailytv.com/vdcgrn9w4ak9n.pra.html
یک- «کِرم از خودِ درخته»... «حتما خودش کاری کرده تهش شده این»... «وقتی اینقدر با طرف قاطی میشی تهش همینه»... «خودشم تنش میخاریده!»... «اینطوری می‌پوشی معلومه یه فکرایی میکنه!»... «اصلا چرا تنهایی رفتی خونه‌اش؟!»... «چرا این مدت ساکت بودی؟!»... «خانوم تازه یادش افتاده حرف بزنه»... «آقا با آبرو مَردم بازی نکنین این حرف‌ها به آقا نمی‌چسبه!»... «اصلا کی گفته دختره راست میگه؟»... «پسره محلّش نذاشته دختره زده سیم آخر»... «آقا از کجا معلوم خود دختره راضی نبوده؟!» و.....
این‌ها، بخش‌هایی کوتاه از حرف و کلامی‌ست که بخش عظیمی از ما، در مواجهه با «زنانِ قربانیِ خشونتِ جنسی»، به هزار طریقِ پیدا و پنهان، توی صورتشان می‌کوبیم. یا در رویشان، یا در پشتشان، و یا در ذهنمان!.. ما، همان جماعتی هستیم که به جای حمایتِ از قربانیان، با گرفتن انگشتِ اتهام به‌سوی قربانیان، شریکِ متجاوزان می‌شویم. جماعتی که در همه این سال‌ها، خواسته یا ناخواسته، با کلامِ آلوده و ذهن بیمارمان، زنان قربانی را، چه در سینما و چه در جامعه، «محکوم» به «سکوت» کرده‌ایم. به سکوتی تلخ‌تر از خودِ واقعه...
دو- این ویدیو، بخشی از نشستِ چند سالِ قبل ترانه علیدوستی، در ژاپن، پیرامون «فروشنده» است. پیرامونِ فیلمی که علیدوستی در آن، نقش زنِ قربانیِ خشونتِ جنسی را برعهده داشت. بازیگری که سال‌هاست، بدون ترس، «فمینیست» بودن خود را بیان داشت و حال، در این ویدیو، دست به روی نکته‌ای مهم می‌گذارد. نکته‌ای به ظاهر ساده اما بسیار کلیدی، پیچیده و چندبُعدی. و آن، اینکه ما در ایران، برای ریشه‌کن کردنِ تجاوز/تعرّض/و خشونتِ جنسی، بیش از قانون‌گذاری و صدور احکامِ قضایی(که به آن هم نیازِ جدّی‌ست)، به یک «فرهنگ‌سازیِ عمومی» نیازمندیم. به یک فرهنگ‌سازیِ عمومی، که به یک زنِ قربانی خشونتِ جنسی، این اطمینان را بدهد که اگر سکوتِ خود را بشکند، زیرِ فشارِ حرف و تهمت و قضاوتِ محیط، لگدمال نمی‌شود. که مطمئن باشد در صورتِ بیانِ رازِ خود، هزار انگشتِ اتهام، به صد طریق، سمت خودش برنمی‌گردد. این، بی‌شک مهمتر از قانون‌گذاری‌ست. یک اتحادِ جَمعی، یک فرهنگِ درست و روشنِ عمومی، برای حمایت از قربانیان. اتحادی که انگشت اتهامش، تنها و تنها، به سمت متجاوز باشد؛ وگرنه، به قول علیدوستی، بر آن زنِ قربانی، پس از افشاگری، زخمِ روانیِ قضاوت و تهمتِ محیط، هزار برابر عمیق‌تر از زخمِ تجاوز و تعرّض، فرو خواهد نشست...
https://cinemadailytv.com/vdcgrn9w4ak9n.pra.html
cinemadailytv.com/vdcgrn9w4ak9n.pra.html
تگ ها
آخرین عناوین