یک- «سوسن تسلیمی»، از انگشتشمار بازیگرانِ تاریخِ این سینماست، که جای خالیاش در این سینما، هیچگاه پُر نشد. او با آن چهرهی باستانی و سیمای اساطیری، با آن بیانِ رازآلود و کلامِ تسخیرگر، و با آن فرمِ دیریافتِ حسّیِ جنسِ بازیاش، در تاریخِ این سینما، جایگاهی را به تصرّف درآورد، که هنوز و همچنان رسیدن به قلّهاش، برای هر بازیگری، سخت و ناممکن مینمایَد.
دو- همهی بازیگرانِ ایرانی، هر صبح، زمانِ بیداری، باید این حرفهای «سوسن تسلیمی» را، بارها و بارها بنگرند و مرور کنند، که مبادا فراموششان شود در «هنر»، هیچچیز و هیچچیز، ورای وجدان، انسانیت، استقلال و شرافت نیست. که «هنر»، حیاطپُشتیِ هیچجا نیست. که هنر، حیاطخلوتِ هیچکس نیست. این ویدیو را، و این حرفهای مهم و کلیدی را، باید مکرّر دید و شنید تا بدانیم، «بازیگر»، «مُردهشور» نیست که هر نقشی را پیشنهادش دادند، سریع بپذیرد و وظیفهی خود را پذیرفتن، تن دادن و شستوشو بداند!.. که «بازیگر»، وظیفهاش، صِرفِ بازیگری، آن هم با چشم و گوشِ بسته، تنها برای «پول» نیست. بلکه بازیگر، «وظیفه»اش، بیش از بازیگری، و پیش از بازیگری، «انسان» بودن و ماندن است. «انسان» بودن و ماندن، در تمامِ ابعادِ روشنش. و در این، درس و نکتهایست، حتی برای غیرِ بازیگران، در هر صِنف و حرفهای... https://cinemadailytv.com/vdcd2x0s6yt0k.a2y.html