فحش و بی‌هویتی حذف شد و شاعرانه شدیم

بازنشر صحبت‌های فاطمه معتمدآریا در گفت و گوی سال ۹۶ با فخرالدین انوار(از مدیران سینمای دهه شصت) واکنش‌های زیادی به دنبال داشته. او در صحبت‌هایش می‌گوید:« در سینمای بعد انقلاب سه عامل خشونت و سکس و الکل حذف شد که باعث افتخار و رشد سینمای ما شد. سه عاملی که در همه جای دنیا معیار پیشرفت یک سینما بود و جایگزینش در اینجا روابط انسانی، فرهنگ، شعور و هویت شد و سینمای ایران در دنیا معروف شد و از یک بی‌چیزی چیزی به دست آورد که باید مثل یک نهال ازش نگهداری می شد. در دهه شصت و هفتاد ذره ذره به این نهال آب دادند تا کسی بهش خدشه ای وارد نکند، بی احترامی به کسی نباشد رفتار غیرانسانی درش وجود نداشته باشد. توهین حذف شد، فحش حذف شد، بی هویتی حذف شد ما تبدیل به سینمای شاعرانه مثل «نارو نی» و یک سینمای با هویت مثل «باشو غریبه کوچک» یا «ناصرالدین شاه آکتور سینما» شدیم. از سال ۷۶ اما یک سقوط اساسی در سینمای ما اتفاق افتاد آن هم این بود که مدیرانی که ما را مثل یک بچه نگهداری کرده بودند در اوج شکوفایی ما رو ترک کردند»
.
معتمدآریا در این صحبت‌ها بر روی معایب مدیریت دهه شصت چشم پوشیده و در حالی «باشو غریبه کوچک» را محصول این مدیریت می‌داند که فیلم بهرام بیضایی به مدت چهار سال توسط همین مدیران توقیف بود!
.
پژمان موسوی(منتقد و روزنامه‌نگار) درباره این صحبت‌ها نوشته:«این، صریح‌ترین اظهار نظر در حمایت از نظارت‌دولتی، سینمای رانتی، دولتی و وابسته است که تاکنون از طرفِ یک سینماگرِ شناخته‌شده مطرح شده است.عجیب نیست که او یکی از سرسخت‌ترین سینماگران در مخالفت با تشکل‌یابیِ زنانِ معترض به آزار جنسی در سینمای ایران بود و بیانیه‌ی زنان سینماگر را امضا نکرد…»
.
مینا اکبری(منتقد و روزنامه‌نگار) هم در فیلم امروز در این مورد نوشته:«سینمای گلخانه‌ای، چیزی که از آن به عنوان آسیب در روند رشد سینما شناخته می‌شد حالا آرزوی بازیگری است که زمانی برای ما نماد و نشانه زن هنرمند و روشنفکر بود. او پس از گذشت چند دهۀ سخت، وقتی که زنان برای احقاق حق خود در عرصه کاری تلاشی سترگ را آغاز کرده‌اند، آرزومند همان روزهایی است که مدیران سینما باید و نبایدش را تعیین می‌کردند. حالا او خود را مانند طفلی می‌داند که در میانه راه رها شده» https://cinemadailytv.com/vdchtmn6d23nz.ft2.html